In mijn eerste blog schreef ik dat ik voor mijn constante vermoeidheid en lichamelijke klachten een goede reden dacht te hebben. Ik denk dat veel mensen die ineens wat klachten krijgen niet direct van het ergste uitgaan. Je kijkt het even aan en soms denk je, net als ik, dat je wel weet waarom je die klacht(en) ineens hebt. Op het moment dat je dingen letterlijk gaat bijhouden merk je dat er misschien toch iets meer aan de hand is.

Thuiswerken vanwege het Coronavirus

Ik ben grafisch vormgeefster en woon in een grote stad. Ik woon daar alleen in een driekamerappartement en mijn vriend woont 80 km verderop. Wij hebben al 14 jaar een latrelatie en ieder weekend ben ik bij hem. Ik ben opgegroeid in de omgeving waar hij woont en mijn moeder woont in een dorp vlakbij.

Half maart 2020 moest half Nederland ineens thuiswerken vanwege het Coronavirus. Daar zat ik dan aan de eettafel, verscholen achter twee grote beeldschermen, desktop onder tafel en internetkabel dwars over de woonkamer vloer. Al snel werd ik door omstandigheden gedwongen om met mijn thuiskantoor te verkassen naar het huis van mijn vriend. Mijn 80-jarige moeder had namelijk zorg nodig omdat ze vreselijk last had van haar buik. De pijn was op een gegeven moment zo hevig dat ik haar op een zondagmiddag bij de spoedeisende hulp heb moeten afgeven. Letterlijk afgeven, want vanwege Corona mocht ik niet bij haar blijven. Uiteindelijk is ze enkele dagen later geopereerd en had ze een tijdelijke stoma gekregen.
Doordat ik nu bij mijn vriend zat kon ik elke dag bij haar op bezoek zonder eerst 80 km te hoeven rijden. Ook mijn werk kon gewoon door blijven gaan. 1+1=3.

Mantelzorg

Na elf dagen was ze weer thuis. Thuiszorg was, vanwege Corona, beperkt tot het aanbrengen van de stomazak en de rest kwam op mij neer. Dingen zoals boodschappen doen, eten maken, was doen, vuilnis weggooien etc. Toen dachten ik nog dat het tijdelijk zou zijn, echter de stoma lag te diep waardoor ze één á twee keer per dag lekkage van haar stoma had. Thuiszorg kwam dan de zak verwisselen, maar alles wat onder de stront zat moest worden verschoont en gewassen. Dus hup daar ging ik weer heen. Dit duurde ruim drie maanden en mijn moeder was inmiddels wanhopig, vermagerd en kon bijna niets. Ik liep inmiddels ook op mijn tandvlees. Half juni heb ik op advies van mijn huisarts mijzelf ziek gemeld op mijn werk omdat ik oververmoeid was.

Die oververmoeidheid kwam niet alleen van die drie maanden. Sinds begin 2018 was ik al mantelzorger voor mijn moeder en mijn stiefvader. Mijn stiefvader had toen volledige zorg nodig en moest noodgedwongen verhuizen naar een verzorgingshuis. Dit betekende dat ik iedere vrijdag en zondag mijn moeder haalde en bracht om naar het verzorgingshuis te gaan zodat zij bij elkaar konden zijn. Verder regelde ik alles voor zowel mijn moeder als mijn stiefvader. Op 13 januari 2020 is mijn stiefvader overleden en ik had net alle zaken daaromtrent geregeld, toen mijn moeder dus ziek werd. Daarnaast speelde mee dat 2019 op mijn werk niet zo heel prettig was waardoor mijn emmer behoorlijk vol zat. Je begrijpt dat oververmoeidheid niet zo’n gekke diagnose was.

Voor alle klachten een goede reden

Ik pakte mijn rust, werkte 2 uurtjes per dag zonder deadlines en merkte dat de vermoeidheid niet verdween. Sterker nog ik kreeg er klachten bij, maar dat kwam natuurlijk omdat ik vatbaarder was vanwege de vermoeid (reden 1). Het extreme nachtzweten kwam natuurlijk door de overgang (reden 2). De verminderde eetlust kwam vanwege de spanning omtrent mijn moeder (reden 3). Twee uur na het avondeten kreeg ik regelmatig diarree. Voor iemand die al jaren kampt met het prikkelbare darm syndroom was een vreemd ontlastingspatroon niet gek, helemaal niet als er spanningen in het spel zijn (reden 4). In vier maanden tijd was ik acht kilo afgevallen. Dat was niet zo gek door de verminderde eetlust, diarree  en de spanning (reden 5).

Bovenstaande redenen zijn vrij aannemelijk toch? Pas toen de steken in mijn rechterzij regelmatiger terugkeerde begon ik mij zorgen te maken. Een keertje iets verrekken kan, twee keer ook nog, maar daarna wordt het vreemd. Gecombineerd met de bovenstaande klachten was het voor mij genoeg om een afspraak te maken met mijn huisarts, 80 km verderop. De rest is, zoals ze zeggen, geschiedenis.

Groet,
Marjan