Mijn vriend en ik hadden een goed gesprek over wat nu verstandig is om te doen. Doordat ik nu ziek ben en we niet weten wat er nog allemaal staat te gebeuren is het aannemelijk dat ik voorlopig nog wel bij hem zal blijven wonen. Ziek zijn en alleen wonen is niet echt een optie. Naar alle waarschijnlijkheid zal ik wel regelmatig naar het ziekenhuis moeten en dus is een ziekenhuis in de regio van mijn vriend wel wenselijk.

We weten al dat na de vervolgonderzoeken ik zal worden overgedragen aan het Erasmus MC in Rotterdam. Dat is dus een goed moment om aan te geven dat ik wil worden doorverwezen naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis (AVL) in Amsterdam. Naast het feit dat dit ziekenhuis is gespecialiseerd in kanker heeft het als bijkomend voordeel dat het maar op 20 minuten autorijden van mijn vriend ligt.

Dan had ik nog een huisarts die 80 km verderop zat. Dat leek mij ook niet zo handig als er nood aan de man was. In goed overleg met mijn huisarts besloot ik om mij uit te schrijven bij haar praktijk en mij in te schrijven bij een huisarts in de woonplaats van mijn vriend. Gelukkig waren beide huisartsen heel begripvol en was deze, naar verwachting tijdelijke, constructie geen enkel probleem.

Pijn

1 september 2020 is de datum dat ik een hele dag in het ziekenhuis moet zijn voor bloedprikken, een CT-scan met contrastvloeistof van mijn buik en borstkas en voor de echogeleide punctie (biopsie) van de lever. De uitslag volgt dan op 4 september. Dit werd mij medegedeeld door de GIO verpleegkundige. Yay… weer een nieuwe afkorting! Dat moest ik dus weer even googelen. ‘GIO staat voor Gastro Intestinale Oncologie. Deze verpleegkundig specialist begeleidt en informeert patiënten met (een verdenking op) een kwaadaardigheid van het spijsverteringskanaal’. Deze verpleegkundige is het eerste aanspreekpunt voor de patiënt en de onderzoeken worden ook door deze persoon ingepland. Ik mijn mailbox zaten inmiddels wat folders over de betreffende onderzoeken zodat ik mij enigszins kon voorbereiden.

De dag voor de onderzoeken werd ik om 04.00 uur wakker vanwege ontzettende pijn in mijn rechterzijde ter hoogte van mijn lever en achter mijn rechterschouderblad. Ik kon alleen op mijn linkerzijde liggen en ademen deed pijn. Ik besloot een douchen te nemen om te kijken of dat wat zou ontspannen. Helaas was dat niet het geval. Ik voelde mij nog beroerder en was ook ineens misselijk. Mijn vriend hielp mij weer naar bed. Hij moest om 05.30 naar zijn werk en op mijn aandringen vertrekt hij. Twee uur later is hij weer thuis. Het voelde voor hem niet goed om het huis te verlaten terwijl ik zo beroerd was. Hij zou in eerste instantie twee dagen vrij zijn om mij te begeleiden naar het ziekenhuis, maar nu had hij twee weken vrij genomen zodat hij mij kon ondersteunen.

De pijn was nog niet minder geworden dus ik besloot naar GIO verpleegkundige te bellen om te vragen of ik misschien paracetamol mocht slikken vanwege mijn pijnklachten. Eerlijk is eerlijk, dit was niet mijn eigen idee, maar van mijn vriend. Ik kan nogal hard voor mijzelf zijn en denken dat ik niet moet zeuren. Omdat ik de volgende dag de onderzoeken zou hebben wilde ik geen medicatie slikken. De  verpleegkundige ging het navragen bij de MDL-arts en belde mij binnen vijf minuten terug dat ik een paracetamolspiegel mag opbouwen. Het hielp niet veel, maar ik was al blij met het kleine beetje pijnverlichting.

Die avond vertrekken we naar mijn appartement omdat we de volgende ochtend al vroeg in het ziekenhuis moeten zijn. Een uur in de auto terwijl je je beroerd voelt is echt niet fijn en dat doet mij ook beseffen dat de keuze voor een ziekenhuis in de buurt de juiste is. Die nacht heb ik wel wat uurtjes geslapen, maar de misselijk bleef. Ik moest nuchter zijn voor de onderzoeken, dus ik hoef gelukkig niets te eten en te drinken. Terwijl mijn vriend een ontbijtje wegwerkt, ben ik bezig om wat spullen voor een nachtje ziekenhuis in een tas te proppen. In principe mag ik aan het einde van de dag worden opgehaald, maar er kunnen altijd complicaties optreden waardoor een nachtje blijven noodzakelijk is, maar daar gaan we natuurlijk niet van uit.

Groet,
Marjan