Daar werd ik dan de onderzoekskamer binnengereden. De arts moest bij mijn rechterflank zijn dus daar ging mijn deken, mijn operatiejasje moest omhoog en verdere voorbereidingen voor de biopsie werden getroffen. Geen warm welkom dus. Ik kreeg wat koude gel op mijn rechterflank, dit was omdat de arts met een echoapparaat de ideale plek moest zoeken voor de leverbiopsie. Uiteindelijk resulteerde dit in een ongemakkelijke houding op mijn linkerzijde met mijn bovenlichaam half over een kussen gedrapeerd. Geen fijne houding, maar de biopsie duurde toch niet lang.

Na de plaatselijke verdoving vertelde de arts dat hij via een klein sneetje enkele ‘hapjes’ uit de tumor zou gaan nemen. Uiteindelijk heeft hij drie biopten genomen. Tijdens de biopsie moest ik af en toe mijn adem inhouden en op dat moment werd het biopt genomen. Na afloop werd het wondje schoongemaakt en afgeplakt met een pleister. Zo’n saaie witte. Ik had wel een beetje pijn, maar dat kwam voornamelijk door de vreemde houding waarin ik lag. De assistente hielp mij bij het terugrollen op mijn rug naar mijn rechterzijde en toen ging het mis.

De jackpot

Ik kreeg een ontzettende pijn in mijn buik en gaf dat direct aan. Ik werd teruggerold op mijn rug en het echo apparaat werd direct op mijn buik geplaatst en ja hoor… een interne bloeding. Vooraf wist ik dat dat zou kunnen gebeuren. In de folder stond namelijk: ‘Een leverbiopsie is een veilig onderzoek. In enkele gevallen (minder dan 5%) kunnen er complicaties optreden zoals een bloeding in de lever. Dit komt zelden voor. Als een bloeding ontstaat, gebeurt dat meestal binnen drie uur na de biospie. Je voelt een toenemende pijn in de rechter bovenbuik en wordt duizelig en slap.’
Minder dan 5% kans op complicaties dus ik had blijkbaar de jackpot gewonnen. Lucky me. Ik had hem liever gehad bij de staatsloterij. Zoals ik in mijn vorige blog al schreef, deze dag zat alles tegen.

De arts ging direct met iemand bellen, de assistente verdween door een deur achter mij om vervolgens met twee mensen terug te komen. De kleine ruimte stond ineens vol met mensen die van alles aan het doen waren. Een oudere verpleegkundige/arts(?) kwam bij mijn bed staan en rolde mij op mijn rechterzijde. Onder de wond plaatste ze een strak opgerolde badhanddoek, dit werd gedaan om de wond dicht te drukken en te voorkomen dat de wond gaat nabloeden. Dit is de standaardprocedure na een leverbiopsie en zo moest ik twee uur blijven liggen. Niet echt comfortabel kan ik je zeggen, helemaal met de toegevoegde bonus van een interne bloeding. Ondertussen vertelde de verpleegkundige mij dat ik moest ontspannen en rustig moest ademhalen. Ze vergat mij te vertellen hoe dat ik dat moest doen met pijnklachten en allerlei vreemde mensen om mij heen die daar stonden omdat er iets niet goed was gegaan.

Extra aandacht

Een verpleegkundige bracht mij weer terug naar de verpleegafdeling. Vanwege de bloeding werd ik de eerste vier uur na de biopsie ieder half uur gemonitord. Ze checken dan je bloeddruk, hartslag, temperatuur en wat al niet meer. Ook stond er direct weer een vampier aan mijn bed om bloed te prikken. Dit was om te kijken of mij Hb-waarde in orde was. Een lager dan normale Hb-waarde kan namelijk betekenen dat er een bloeding is geweest.

Inmiddels had de verpleegkundige contact opgenomen met mijn vriend om te zeggen dat ik een nachtje moest blijven ter observatie en dat hij welkom was tijdens de bezoekuren. Na twee uur op mijn rechterzijde stil te hebben gelegen, mocht ik eindelijk op mijn rug en in een ietwat zittende positie gaan liggen. Er verscheen iemand met een mobiel echo apparaat aan mijn bed voor controle en gelukkig zag hij geen gekke dingen. Om 16.00 uur mocht ik eindelijk wat drinken en een plakje ontbijtkoek. Na de eerste vier uur werd er minder frequent gemonitord, eerst per uur en daarna per twee uur.

Om 17 uur kwam mijn vriend op bezoek. Fijn om weer een vertrouwd gezicht te zien. Hij bleef niet lang, want ik was ontzettend moe. Slapen was niet makkelijk omdat er een vreselijk zeikwijf naast mij lag die maar bleef zeuren tegen het verplegend personeel. Niks was goed. Helaas had ze hele gesprekken met de  overbuurvrouw en het volume waarop dat gebeurde kon nog net niet geclassificeerd worden als schreeuwen. Hele verhalen over haar impotente ex-man. Ja dat snap ik wel met zo’n vrouw…
Gelukkig had ik mijn goede oordoppen meegenomen. Ze zijn bedoeld tegen snurkgeluiden, maar hielpen gelukkig ook om haar enigszins buiten te sluiten. Mijn avond en nacht verliep onrustig omdat ik regelmatig werd gewekt voor een medische controle.

Ochtendspits aan mijn bed

De volgende ochtend (woensdag 2 september) was het een komen en gaan van artsen aan mijn bed. Ik moest vanwege de klaplong nog een longfoto laten maken. Dus hup met bed en al naar de röntgenafdeling. Er was ook al een afspraak gemaakt voor een follow-up met de longarts en op die dag moet ik dan ook weer een nieuwe longfoto laten maken.

Een andere MDL-arts dan de dag ervoor kwam langs en bekeek mijn wond en vertelde mij dat de ‘hapjes’ die uit mijn tumor zijn genomen in parafine worden gegoten. Daar worden dan weer plakjes van gesneden en dan voegen ze aan die plakjes iets van kleur toe. Na enkele dagen kunnen ze dan zien of het om primaire leverkanker gaat en welke soort (zo heb ik het althans begrepen). Dit onderzoek neemt wel wat dagen in beslag en het was mij nog niet helemaal duidelijk of de uitslag van het lab op tijd binnen zou zijn voor mijn afspraak op 4 september. Dat is namelijk drie dagen na de biopsie. De arts gaf aan dat men dan waarschijnlijk nog niet alles weet, maar waarschijnlijk wel of we over primaire leverkanker spreken. Daarna kwam er nog een diëtiste langs vanwege mijn gewichtsverlies van acht kilo in drie maanden. Ik moet van haar eiwitrijk eten en bijvoorbeeld volle producten gebruiken (volle yoghurt, roomboter etc.). Verder kreeg ik drinkvoeding voorgeschreven. Het is blijkbaar belangrijk dat ik op dit gewicht blijf in verband met toekomstige behandelingen.  Met mijn ontslagpapieren in mijn hand mocht ik dan om 15.00 uur eindelijk naar huis.

Groet,
Marjan