Tot nu toe heb ik keurig alle feiten opgeschreven en heb ik niet echt wat van mijn innerlijke strijd en gevoelens laten blijken. Dat ben ik. Ik ben van de feitjes en de lijstjes. Hoe meer, hoe beter. Lekker overzichtelijk. Helaas is het in mijn hoofd vaak niet zo overzichtelijk. Nooit geweest eigenlijk vandaar de behoefte om lijstjes te maken denk ik. Vandaag zal ik iets meer van mijn gevoelens proberen te delen.

Toeschouwer van mijn eigen drama

Er zijn dagen dat ik boos, verdrietig en soms ook hopeloos ben. Een mooie kaart van iemand waar ik het niet van verwacht, een mooi nummer op de radio en hup daar zijn de waterlanders. Mijn playlisten op Spotify luister ik niet meer anders hebben we waterschade. Echt huilen om wat mij overkomt dat doe ik bijna niet. Ik ben meer bezig met het verdriet van mijn moeder en andere mensen dicht om mij heen. Misschien komt dat omdat zij hulpeloos aan de zijlijn staan? Nu ik dit zo opschrijf besef ik dat ik mijzelf in het begin ook aan de zijlijn had gepositioneerd. Toeschouwer van mijn eigen drama. Ik ontkende niet dat ik kanker had, ik ontkende dat het om mij ging. Waarschijnlijk is dit voer voor een psycholoog, maar ik heb het nu even te druk met het hebben van kanker. Zal een bezoekje op mij to-do list zetten.

De rol van toeschouwer van je eigen drama heeft voordelen. Je bent namelijk niet bezig met je emoties. Je bent vooral aan het doen en aan het regelen. Dus heb ik nu een mooie ordner, mét tabbladen, waarin ik alles overzichtelijk bewaar. Ik heb praktische spullen gekocht zoals pyjama’s voor als ik naar het ziekenhuis moet. Bij de printshop heb ik een folder over wilsbeschikking laten uitdraaien. Ik heb een goed adressenbestand gemaakt, wachtwoorden opslagen in een digitale kluis zodat de eventuele achterblijver overal bij kan en ook weet waar de rouwkaarten heen moeten. Rouwkaarten? Wilsbeschikking? Ja, je leest het goed. Op dat moment wist ik alleen dat ik primaire leverkanker had, maar er was nog geen behandelplan. Sterker nog, was er wel een behandeling mogelijk? Dus waarom niet op het ergste voorbereiden dan kan het alleen maar meevallen.

Natuurlijk kleven er ook nadelen aan de rol van toeschouwer. Die merk je alleen wat later. Als je je emoties wegstopt in een laatje in je hoofd dan heeft de ervaring mij geleerd dat het laatje opengaat op een moment dat het niet uitkomt. Sterker nog de emoties zijn vaak heftiger. De omstanders weten vaak niet waarom je dan zo reageert omdat de aanleiding niet in verhouding staat tot je emoties. Ondanks dat ik dat weet, doe ik het nog steeds. Dit is immers iets wat ik al doe sinds mijn tienerjaren. Het is mijn ‘overlevingsmechanisme’. Een ander nadeel is dat mensen soms op een verkeerd been worden gezet. Doordat ik afstandelijk kan praten over wat mij overkomt trekt men soms de conclusie dat ik sterk ben.

Midden in het veld

Inmiddels is het besef er wel dat IK degene ben met kanker en dat IK degene ben die de behandelingen moet ondergaan. Ik sta niet meer aan de zijlijn, maar midden in het veld. Zoals ik hierboven al schreef kunnen je weggedrukte emoties op onverwachte momenten tot uitbarsting komen. Dat gebeurde mij dus op 15 oktober 2020, de dag dat de daadwerkelijke behandeling startte. Op het moment dat de verpleegkundige het infuus bij mij aanlegde werd ik overmand door emoties. De verpleegkundige had gelukkig in de gaten dat zij mij geen pijn had gedaan, maar dat er iets anders aan de hand moest zijn. Mijn emoties stonden namelijk totaal niet in verhouding tot haar actie. Wat er die dag precies gebeurde bewaar ik voor een ander blog. Ik heb voor nu genoeg zielenroerselen met je gedeeld.

Groet,
Marjan