Voordat jullie van je stoel vallen van verbazing. Ik ben niet stiekem getrouwd. Als je nieuwsgierig bent waarom ik deze foto heb gekozen dan zit er maar één ding op…verder lezen.

In mijn vorige blog heb ik je meegenomen in mijn hoofd, deze keer gaan we gewoon weer over tot de orde van de dag. Na de uitslag van de leverbiopsie was het wachten tot het Amsterdam UMC contact met mij op zou nemen. Die hele week kropen de dagen voorbij, ik had veel pijn in mijn zij en schouder, sliep slecht en had veel last van nachtzweten. Verder moest er nog een bezoek worden gebracht aan de longarts van het andere ziekenhuis vanwege de klaplong. Een lichtpuntje van deze afspraak was dat ik weer even in mijn eigen appartement kon zijn en een bezoekje aan mijn werk kon brengen. Aan het einde van die week was er dan nog de trouwerij van mijn beste vriend Bart.

Bezoek aan mijn werk

Ik had met mijn baas afgesproken om even langs te komen op kantoor. Gewoon om even bij te praten en om een soort van werkoverdracht te overhandigen. Verder vond ik het ook fijn om mijn vriend even voor te stellen. Dat vond ik belangrijk, omdat het in de toekomst misschien nodig zou kunnen zijn dat het contact via hem moet lopen. Je weet het nooit. Voor hem was het ook fijn om eens gezichten bij de namen te zien. Ik heb leuk werk en een leuke werkgever dus het gesprek was, zoals verwacht, informeel en prettig.

Omdat ik sinds maart al thuis werkte vanwege het Coronavirus, was ik al een half jaar niet meer op kantoor geweest. Om dan weer binnen te stappen met de wetenschap dat je ziek bent is toch wel spannend….en emotioneel. Mijn collega’s weten allemaal wat er speelt omdat ik regelmatig een update naar iedereen mail. Dat maakte het bezoek misschien wel moeilijker omdat je niet kan doen alsof er niets aan de hand is.
Op kantoor waren circa 20 collega’s aanwezig. De overige 60 waren thuis aan het werk. Dat was aan één kant wel jammer, je wil toch iedereen weer even zien. Achteraf kan ik zeggen dat het maar goed was dat niet iedereen er was, want het was best emotioneel om mijn collega’s weer te zien. Het was dan ook goed dat ik het bezoek kort moest houden omdat ik nog naar de longarts moest.

Bij de longarts

In het ziekenhuis moest ik eerst weer een longfoto laten maken en daarna liet de longarts de CT-scan zien. Hij gaf aan waar we op moesten letten en toen zagen we dus hoe een kleine klaplong er uit zag. Op de foto van die ochtend was bijna niets meer te zien en de arts zei ons dat hij dat niet eerder had meegemaakt. Gezamenlijk probeerden we achter de oorzaak van de klaplong te komen. Ik zelf dacht dat het misschien in november 2019 was gebeurd. Ik had toen van de huisarts Prednison gekregen omdat ik het toen erg benauwd had en ontzettend aan het hoesten was. Verder kon ik niets anders bedenken. De longarts gaf aan dat ik voorlopig mijn rust moest nemen, niet mocht tillen en niet mocht vliegen. Hij zou alle informatie naar het Amsterdam UMC sturen zodat het bij mijn dossier kon worden gevoegd.

Het ‘normale’ leven gaat gewoon door

Ondanks het feit dat je ziek bent en er een pandemie rondwaart gaat het leven gewoon door. Zo ook op vrijdag 11 september. Na al twee keer zijn bruiloft te hebben uitgesteld, trouwde mijn beste vriend Bart op deze dag. Ik zou getuige zijn. Helaas heb ik de bruiloft eind augustus moeten afzeggen. Dat was geen gemakkelijke keuze. Emotioneel was ik eigenlijk niet in staat om naar een bruiloft te gaan. Ik zat in augustus net in die achtbaan en wist totaal niet wat mij te wachten stond. Zou zo maar kunnen zijn dat ik op de trouwdag al in behandeling zou zijn. Ook was er het feit dat ik constant moe was, maar daar zou je nog iets op kunnen bedenken. Dan was er nog de pijn. Dat was een onzekere factor, want die kwam op de meest vreemde momenten opzetten.

Op 18 augustus was er weer een persconferentie van premier Rutte geweest betreffende het Coronavirus. Deze nieuwe Corona maatregelen stelden het toekomstig bruidspaar ook weer voor een keuze. Weer uitstellen of de uitdaging aan gaan om het door te laten gaan met alle aanpassingen die nodig waren. Ze hadden voor het laatste gekozen en hadden een nieuw en veilig programma in elkaar weten te draaien. Toch had ik besloten om niet te gaan. Met een goede gezondheid was het allemaal al spannend, maar met mijn gezondheid was het toch een te groot risico. Natuurlijk had het bruidspaar alle begrip voor mijn keuze. Ze hebben een prachtige dag gehad en ik kreeg af en toe een foto doorgestuurd zodat ik er toch een beetje bij was.

Langverwachte telefoontje

Terwijl mijn bestie het jawoord gaf, kreeg ik het telefoontje waar ik zo op zat te wachten. Het expertisecentrum GIOCA (Gastro-Intestinaal Oncologisch Centrum Amsterdam) van het Amsterdam UMC. Ze hadden mijn dossier binnen gekregen en dat was besproken in een team van specialisten en verpleegkundigen. Maandagochtend 14 september zou een arts mij bellen voor een intake gesprek. Een paar uur later moest ik dan, samen met mijn vriend, naar het ziekenhuis voor een afspraak op de polikliniek. Dat betekende dat ik nog maar drie nachtjes hoefde te slapen en dan zou ik weten wat voor behandeling ik zou krijgen… of toch niet?

Groet,
Marjan