Op 17 september moest ik al vroeg bij het AMC zijn voor de miltpunctie. Bloednerveus was ik vanwege mijn slechte ervaring met mijn leverpunctie. Iedereen was erg begripvol en super lief. Ze vertelde mij dat de wond zou worden afgesloten met een plug, dit deden ze voor de zekerheid, gezien mijn problemen met de leverpunctie. Net als bij de leverpunctie werden er drie ‘hapjes’ genomen en na afloop moest ik een uur plat op mijn milt blijven liggen op de verkoeverkamer. Daarna mocht ik weer normaal liggen. Na anderhalf uur mocht ik weer huiswaarts.

Mijn vriend kwam mij ophalen en ik ging lopend met hem mee. Ik had wel wat pijn, maar dat was logisch. Toch bleek lopen iets te enthousiast te zijn, want ik werd duizelig, transpireerde hevig en had hartkloppingen. Mijn bloedsuikerspiegel was natuurlijk aan de lage kant omdat ik nog nuchter was en ik was daarnaast ook nog behoorlijk gespannen geweest. Gelukkig liepen we net bij wat bankjes en dus kon ik gaan zitten. Mijn vriend haalde snel wat frisdrank en een Mars. Dat hielp enorm en ik voelde mij direct wat beter, nu kon hij met een gerust hart op jacht naar een rolstoel om mij naar de auto te vervoeren.

Wanneer ga je bellen?

Eenmaal thuis bleek al snel dat in bed liggen best wel pijnlijk was. In loop van de dag bleef het aanmodderen. Ik voelde mij gewoon niet lekker en had pijn. Natuurlijk was ik ongerust vanwege de bloeding na de leverpunctie, maar toen was de pijn tijdelijk. Deze pijn werd langzaamaan steeds erger. Er was wel gezegd dat mijn middenrif geprikkeld was vanwege de punctie, maar was het normaal dat die pijn erger werd? We hadden een telefoonnummer gekregen bij mijn ontslag, maar wannéér ga je bellen? Uiteindelijk belde mijn vriend om 22.30 uur. De pijn was zo erg dat ik alleen maar stijf rechtop kon zitten en ik al hoog in mijn ademhaling zat. De spoedeisende hulp van het AMC zei dat wij direct moesten komen. Als het met eigen vervoer niet mogelijk was konden ze een ambulance sturen. Wij besloten met eigen vervoer naar het ziekenhuis te gaan, omdat dat sneller was.

Voor mij was het een drama om achterin de auto te zitten. De pijn was bijna ondragelijk. Eenmaal bij de spoedeisende hulp van het AMC kreeg ik Fentanyl toegediend en werd ik opgeleukt met plakkers op mijn borst en rug. Dat Fentanyl was goed spul hoor. De pijn was bijna direct niet meer voelbaar. Er werd bloed afgenomen en een echo gemaakt om te kijken of het om een bloeding ging. Een poosje later kwam er een MDL-arts langs om door te geven dat er (gelukkig) geen bloeding was of was geweest. Meest waarschijnlijk was dat er een pijnlijke prikkeling van het buikvlies was geweest door een kleine hoeveelheid bloed of door een zenuwbeschadiging bij het aanprikken. In ieder geval werd om half twee ’s nachts besloten om mij een nacht ter observatie te houden op de afdeling acute opname. Dit was een enorme opluchting, vooral omdat ik de volgende dag ook een MRI van mijn wervelkolom moest ondergaan.

Nog een nachtje

De rest van de nacht was onrustig vanwege de controles en de pijn. De pijnstilling hielp goed, maar je merkte goed wanneer het was uitgewerkt. Deze dag moest ik ook de MRI van mijn wervelkolom ondergaan. Bijkomend voordeel van de pijnstilling was dat ik nu wat rustiger dit onderzoek onderging. Prettig, want deze MRI duurde best lang. Daarbij kreeg ik deze keer ook een soort masker op mijn gezicht…dat was niet fijn, maar ik was nu te sloom om mij daar echt druk over te maken.
In de middag kwam er weer een MDL-arts langs. Na een kort lichamelijk onderzoek en een gesprekje gaf ze aan dat ik naar huis toe mocht als ik dat zou willen, maar dat ze goed begreep als ik zou besluiten nog een nachtje te blijven. Goed om even bij te tanken en ter controle. In overleg met de verpleegkundige besloot ik om nog een nachtje te blijven.

De pijnstilling werd iets afgebouwd en daarom was mijn nacht wel onrustig. Ik kreeg ’s ochtends wel weer zwaardere pijnstilling omdat ik wilde douchen en ook weer een autoritje voor de boeg had. Ik moest, net als de ochtend er voor, overgeven. Waarschijnlijk door de Movicolon. Dat middel is om verstopping tegen te gaan, maar wat een smerig spul is dat. Aan het einde van die ochtend mocht ik naar huis. Voordat ik naar huis kon moesten we nog medicijnen ophalen bij de apotheek van het ziekenhuis. Dat duurde wel even, maar ach in mijn rolstoel zat ik goed. Met de pijnstilling op zak konden we naar huis en daar kon het aftellen beginnen…..nog negen nachtjes slapen tot de uitslagen van de onderzoeken.

Groet,
Marjan