Een nieuw jaar… wat zal dat gaan brengen? Ik wil iedereen in ieder geval een “gelukkiger nieuwjaar” wensen, zoals ook te horen was in de irritante Aldi commercial. Eindelijk 2020 voorbij, het Corona jaar. Maar hoe gaan we 2021 dan noemen? Volgens mij zal 2021 ook gewoon in het teken van Corona staan. Gisteravond was te horen dat de lockdown waarschijnlijk langer gaat duren dan 19 januari. Gelukkig zijn ze vandaag dan eindelijk gestart met vaccineren en ik ben blij dat eerst het zorgpersoneel aan de beurt komt.

Wat zal 2021 mij brengen? Geen idee. Mijn blog vandaag staat in ieder geval in het teken van mijn SIRT behandeling die ik in oktober 2020 heb ondergaan.

De SIRT behandeling, stap 1

De eerste stap van de behandeling was op 15 oktober. Vooraf had ik een telefonisch consult met de interventieradioloog. In dit gesprek werd de behandeling uitgelegd. De behandeling bestaat dus uit twee stappen. Hij gaf aan dat stap 1 (pre-SIRT) eigenlijk de belangrijkste behandeling is. Dit is een soort van route verkenning. Als blijkt dat hier alles goed gaat dan kan de daadwerkelijke SIRT behandeling (stap 2) doorgaan. Ik gaf aan dat ik best wel nerveus was omdat ik bang was dat deze behandeling ook niet zou verlopen zoals gepland. De arts begreep het, helemaal gezien mijn ervaringen met de lever- en miltpunctie. Gelukkig kon hij mijn enigszins geruststellen en sloot hij het gesprek af met de woorden: “Tot de 15^e”, alsof we iets leuks gingen doen. Waarschijnlijk is dat in zijn geval ook zo.

De 15e meldde ik mij nuchter in het ziekenhuis. Ik had een kamer voor mijzelf. Het betrof een dagopname, dus als alles goed zou gaan zou ik hier niet de nacht doorbrengen. Na de intake met de verpleegkundige was het tijd om op bed te gaan liggen en het infuus aan te brengen. Toen dat was gebeurd moest ik ineens ontzettend huilen. Ze had mij geen pijn gedaan, maar op dat moment besefte ik ineens dat het om MIJ ging, dat ik daar lag omdat ik kanker had en dat de behandeling ging beginnen. Ik heb al eerder beschreven hoe ik moeilijke situaties kan wegstoppen in laatjes in mijn hoofd en dat deze laatjes wel eens opengaan op momenten dat je dat eigenlijk niet wilt. Nou dit was zo’n moment. De verpleegkundige was super lief en na een kort gesprekje was ik weer wat rustiger. 

Wie zijn al die mensen?

Toen ik met mijn bed de ruimte werd ingereden waar de behandeling zou plaats vinden schrok ik mij rot. Wat een mensen. De zenuwen sloegen direct weer toe. Er waren acht mensen ofzo. Wie of wat hun functies waren, wist ik niet precies. Er was de professor die ik aan de telefoon had gehad en nog twee mannen (interventieradiologen en/of nucleair geneeskundigen), verder waren er drie verpleegkundigen ofzo. Die stonden achter een soort van glazen schermen en hadden een loodschort aan. De radioloog vertelde mij dat al deze mensen nodig waren bij deze behandeling. Hij zei dat ik goed in de gaten werd gehouden. Het apparaat waar ik soort van onder lag was best groot en imponerend.

Toen ik eenmaal op de behandeltafel lag en steriel gemaakt was kreeg een plaatselijke verdoving in mijn lies dus de hele behandeling zou ik bij kennis zijn. De professor verdween ondertussen in een kamertje achter mij en de radioloog begon met het inbrengen van een katheter in een slagader in mijn lies. Ik voelde er eigenlijk niet veel van, behalve dat je een beetje beweging van binnen voelde. Via een slangetje werd contrastvloeistof ingespoten en daarna werden er foto’s gemaakt. Toen ging men op zoek naar de juiste bloedvaten. Ik hoorde allerlei termen voorbij vliegen en soms “oh, dat gaat niet zo” (waardoor ik direct weer in de stress schoot). Gelukkig werd ik wel direct gerustgesteld. Zij zijn zich niet bewust van het feit dat ik alles kon horen. Zij zijn gewoon aan het werk… Alleen was het voor mij niet zo gewoon. Ze zijn op mij aan het werken. Ze zijn mijn bloedvaten aan het blokkeren (emboliseren) terwijl je daar machteloos op een onderzoektafel ligt.

SPECT-scan

Uiteindelijk werden er na twee uur testdeeltjes (Technetiumdeeltjes) toegediend om de SPECT-scan te kunnen maken. Het katheter werd verwijderd en ik kreeg een speciaal “plugje” om de wond af te sluiten. Daarna werd ik overgebracht naar de afdeling Nucleaire Geneeskunde waar de SPECT-scan werd gemaakt. Voor de scan werd gemaakt moest ik contrast vloeistof drinken. Wat trouwens een hele uitdaging is omdat je plat op je rug moet blijven liggen. Tijdens de SPECT-scan worden er opnamen van je buik en de borstkas gemaakt. De camera’s bewegen over en om je heen. Dit duurde een half uur. Inmiddels moest ik wel nodig plassen, maar dat was niet mogelijk. Na deze scan moest ik weer een beker contrast vloeistof drinken (lekker als je moet plassen) en volgde nog een CT-scan. Na drie uur kon ik terug naar de dagopname waar ik nog twee uur plat moest blijven liggen. Uiteindelijk heb ik toch maar om een po gebeld, want ik moest zo nodig. Dat moest liggend gebeuren. Hilarisch. De arts kwam later vertellen dat er geen lekkage te zien was op de scans, dus dat de definitieve behandeling door kon gaan. Na het avondeten mocht ik naar huis.

De definitieve SIRT behandeling

Op 26 oktober was de definitieve SIRT behandeling. Deze keer moest ik wel een nachtje blijven omdat ik nu met radioactief materiaal (Yttrium-90) werd ingespoten. De zenuwen waren wat minder, want ik wist wat mij te wachten stond. De hele procedure was hetzelfde en duurde gelukkig wel korter omdat men het meeste werk de vorige keer al hadden gedaan. Ze moesten alleen nog een bloedvat blokkeren omdat dat de vorige keer niet gelukt was. Deze keer lukte het wel. Toen alles er helemaal klaar voor was werd de nucleair geneeskundige gebeld en die kwam om het goedje in te spuiten. Iedereen moest andere ‘klompen’ aan en daarna was het net een culinaire show. Beetje van dit en een beetje van dat en via het katheter kwam het bij mij binnen. Na afloop moest alles in speciale bakken worden gestopt i.v.m. radioactiviteit.

Na twee uur was ik weer op de afdeling. De behandeling zelf duurde maar anderhalf uur, maar men moest eerst een half uur de hele vloer afplakken. Dit hoeft normaliter niet, maar vanwege Corona wel. De ruimte werd nu namelijk ook voor andere behandelingen gebruikt. Als men bij mij een druppeltje van het radioactieve materiaal morst dan kan die ruimte niet meer gebruikt worden vanwege de straling. Door het af te plakken kan men na een eventueel ongelukje de tijdelijke vloer verwijderen en dan kan de ruimte gewoon weer gebruikt worden.

Eenmaal weer terug op mijn kamer moest ik weer plat blijven liggen en tegen het einde van de dag moest ik voor een scan. Ik was een beetje suffig, maar verder ging het goed. Af en toe een beetje wandelen over de gang. De volgende ochtend mocht ik rond 11 uur naar huis. Moest wel de regels in acht nemen i.v.m. straling. Apart slapen, niet te lang bij elkaar in de buurt zijn etc. Toen mijn vriend mij kwam ophalen was het eerste wat hij zei: “Wat heb je een goede uitstraling”. Grapjas. Het enige wat mij nu te doen staat is wachten. Drie maanden. Dan volgt er een MRI om te kijken hoeveel het radio actieve spul heeft vernietigd.

Groet,
Marjan