Van oranje naar groen licht en zo had het moeten blijven. Helaas gebeurde er iets wat niemand had verwacht. Het werd rood licht.

Toen ik op 2 juni het ziekenhuis inging om een hemihepatectomie te ondergaan was mijn enige angst de eventuele complicaties die zouden kunnen optreden. Toen ik om half een op de uitslaapkamer een beetje wakker begon te worden voelde ik mij niet heel erg beroerd. Ik had inmiddels ook al een raketje op, wat wonderen had gedaan voor de kriebel in mijn keel. Wel vond ik dat het lang duurde voordat mijn vriend langskwam en vroeg uiteindelijk maar of hij wel was gebeld. Ik had ook de chirurg nog niet gezien of gehoord.

Slecht nieuws gesprek

Om half 4 kwam mijn vriend binnen en kwam bij mij zitten. Ik zei dat ik mij best wel okay voelde en of hij even een foto voor mijn blog wilde maken, wat hij ook heel lief deed. Wat ik niet wist was dat hij de arts al had gesproken en daarom wist dat mijn lever nog in zijn geheel in mijn lichaam zat. Ja, je leest het goed. Er was niets gebeurd. Nou er was een hele hoop gebeurd, maar niet waar ik voor ging.

Even later kwam de arts bij mijn bed en zei “Ik heb slecht nieuws. Toen ik je buik open had zag ik allemaal kleine spikkeltjes op je buikvlies. Uitzaaiingen”. Tijdens de operatie is er weefsel naar de patholoog gebracht en die heeft snel op de ‘ouderwetse’ manier met een microscoop gekeken en ook hij vermoedde uitzaaiingen. Dit betekende dat de hemihepatectomie niet door kon gaan. De arts vertelde dat de kans op complicaties dan echt vele malen groter zou zijn. En natuurlijk heeft zo’n operatie geen zin omdat niet duidelijk is waar de uitzaaiingen vandaan komen. Het is dan een soort dweilen met de kraan open (mijn woorden). Hij zei nog dat de rechterkant van mijn lever (die zou worden verwijderd) mooi verschrompeld was, maar ja die moest hij laten zitten. Wel heeft hij een verdikte lymfeklier weggehaald en weefsel van de buikwand om op kweek te zetten. Dit doen ze door het weefsel in paraffine te gieten, daarna in stukjes te snijden en te kleuren. Hier gaat aardig wat tijd overheen. Net als bij mijn leverpunctie toentertijd.

Waarom?

Daar lig je dan. Nog suf van de operatie en druk bezig met het verwerken van hetgeen je net hebt gehoord. Honderd vragen en geen antwoorden. Waarom? Hoe? Waar vandaan? Vragen waar pas antwoord op komt als de resultaten van de biopten binnen zijn. Dus wederom een oefening in geduld. Ik zal het hier als eerste vertellen, dus hou mijn blog in de gaten.

Er komen natuurlijk vragen in je op zoals bijvoorbeeld: ‘nou ik lag toch open, haal die spikkeltjes dan gewoon weg’. Helaas, wegsnijden is geen optie is omdat je niet zonder buik kan. Of: ‘er zijn zoveel scans en ander beeldmateriaal gemaakt, waren die spikkeltjes daar niet op te zien?’ Nee. Daarom was iedereen ook zo onthutst. Niemand zag dit aankomen. Het komt dus vrij vaak voor dat men niets ziet op de beelden. Het is dus niet ongewoon dat men pas bij het opensnijden ontdekt dat er uitzaaiingen zijn.

Palliatieve behandeling

Als het nieuws enigszins is bezonken zeg je al snel ‘we gaan er voor’. Dat is ook zo. Ik heb de artsen al eerder versteld doen staan door zo goed op de SIRT-behandeling te reageren. Waarom zou ik dat niet nog een keer kunnen doen? Er is echter één groot verschil. Tot nu toe was mijn behandeling curatief. Dit betekent dat een behandeling gericht is op genezing. Deze keer wordt het een andere afslag, namelijk die van een palliatieve behandeling. Een palliatieve behandeling is de zorg voor een zieke persoon met een niet meer te genezen ziekte. Dat is, om het maar recht voor zijn raap te zeggen, zwaar klote. Maar zolang er nog geen uitslag is ga ik niet bij de pakken neerzitten. Een palliatieve behandeling kan namelijk ook jaren duren. Dus voor nu is het wachten op de uitslag en bijkomen van de operatie. Goed eten en conditie opbouwen zodat ik klaar ben voor de strijd.