Als ik naar fysiotherapie ga loop ik langs een Centrum voor Leven met Kanker. Dit is een inloophuis. Verschillende mensen hadden mij hier al op geattendeerd en ik had zelf iets van ‘Nah niks voor mij’. Maar ik ben toch een keer naar binnen gelopen.

Het inloophuis

Ik werd leuk ontvangen en na een kort gesprekje werd mij gevraagd om mij in te schrijven. Het is allemaal vrijblijvend, maar men moet toch kunnen aantonen hoeveel mensen er gebruik maken van het centrum. Ook willen ze graag weten wat voor kanker je hebt (of hebt gehad) zodat je eventueel kunt aansluiten bij een lotgenotengroep. Nou daar is in mijn geval geen sprake van want primaire leverkanker komt niet vaak voor. Ik kreeg een hele informatiemap mee waar diverse activiteiten worden toegelicht. Ook werd mij verteld dat ik ook gewoon binnen kon lopen om een kopje koffie te drinken. Al met al viel het mij reuze mee. Dus twee weken later besloot ik heen te gaan. Er waren wat vrijwilligers en verder zag ik niemand. Ik kreeg een kopje thee en een vrijwilligster schoof aan en begon het gesprek. Ik weet niet wat ik verwachte, maar dit niet. Kon ik weer mijn hele verhaal vertellen. Ook merkte ik dat er niet echt geluisterd werd, want midden in het gesprek zei de vrijwilligster ineens tegen een andere vrijwilligster ‘Ik ruim de vaatwasser zo wel leeg’. Waarop de ander zei: ‘Nee, ik doe het wel want jij moet zo naar huis’. Nou dan ben ik er dus gelijk klaar mee. Geef dan voor het gesprek aan dat je over een tien minuten weg moet ofzo. Als het gewoon praten is over koetjes en kalfjes dan maakt het mij niet uit, maar als je het over zwaardere dingen hebt vind ik dit echt zeer onbeschoft. Ik heb ook werkelijk geen idee wat nu precies de bedoeling is van dit inlopen. Moet je telkens je verhaal vertellen? Daar heb ik sowieso geen zin in. Dus dit was eens maar nooit weer.

Kortademig

Ik had de vorige keer al geschreven dat ik last had van kortademigheid. Bij mijn eerste controle adviseerde de arts mij om met deze klachten naar de huisarts te gaan. De kortademigheid is vooral bij praten goed te merken. Het veroorzaakt een soort van kriebel waardoor ik veel moet kuchen. Eenmaal bij de huisarts hoorde zij natuurlijk ook dat ik wat benauwd klonk. Vanwege hooikoorts heb ik in het verleden wel gebruik gemaakt van ‘puffers’, en in november 2019 had ik mij ziek gemeld omdat ik zo erg hoestte dat mijn vorige huisarts prednison had voorgeschreven. Ook gaf ik aan dat ik bij mijn leverpunctie te horen had gekregen dat ik een kleine klaplong had. De huisarts pakte haar stethoscoop en luisterde, maar hoorde geen ruis of piep. Dus waarschijnlijk toch stress na de operatie.

Fysiotherapie

Inmiddels had ik bij fysio ook allerlei oefeningen gekregen betreffende mijn ademhaling onder andere het bubbelen volgens de lax vox methode. Dat is iets wat je zangers ook wel ziet doen. Ook zijn mindfulness-achtige oefeningen een deel van de behandeling. Tot nu toe kan ik zeggen dat de behandeling en de oefeningen wel werken. Alle klachten zijn er nog, maar je merkt dat het toch beter gaat. Ook ben ik sinds kort aan het zwemmen. Lekker vroeg, om 8 uur en dan gewoon wat baantjes zwemmen. Niet te fanatiek. Goed voor mijn conditie opbouw en mijn spieren.
Inmiddels rij ik ook weer kleine stukjes in mijn auto. Eerst vond ik het eng (autogordel op je litteken), maar ook door mijn verminderde concentratie. Ik rij nu bijvoorbeeld naar mijn moeder en naar fysiotherapie. Dat geeft ook weer een gevoel dat je weer een stap verder bent.

Liefs,
Marjan