Mijn vorige bericht eindigde ik met de woorden: “Ik zal proberen de volgende keer iets sneller wat te schrijven.” Nou… niet dus want dit schreef ik begin november. Eigenlijk had ik genoeg te schrijven, maar kon er gewoonweg de tijd niet voor vinden. De overstap van patiënt naar de ‘gewone’ wereld is een soort van topsport. Alleen de mensen die hetzelfde hebben ervaren zullen dit herkennen en beamen.

Nieuwe werkelijkheid

Mijn re-integratie schema, waar ik in mijn laatste post over schreef, was iets te optimistisch. Zonder tegenslag zou ik halverwege januari weer op mijn normale 32-urige werkweek zitten. Dat is niet gelukt. Ik schrijf dit halverwege februari en ik werk momenteel tussen de 24 – 28 uur. Dus ik ben er bijna. De moeilijkheid zit hem in mijn concentratie. Hoe later op de dag, hoe moeilijker het is om de concentratie vast te houden. Daarom schommelen mijn uren een beetje. Als ik aan het werk ben zonder afleiding dan gaat het goed, maar soms heb je anderen nodig. Dat gaat dan meestal via Teams. Een Teams-meeting met meerdere personen is voor mij erg zwaar. Het maakt niet uit of ik alleen moet luister of dat ik participeer. Dit geldt overigens ook voor real life ontmoetingen waar meerdere mensen zijn die door elkaar praten. Ik kan dat moeilijk handelen. Maar ach, zolang je weet waar je zwaktes liggen kun je daar omheen werken. Het is blijkbaar gewoon mijn nieuwe werkelijkheid.

Samenwonen

Wat ook een nieuwe werkelijkheid is, is het feit dat ik mijn appartement heb verkocht. Een grote stap, maar als de afgelopen anderhalf jaar iets heeft duidelijk gemaakt is het wel dat het leven kort kan zijn en snel kan veranderen. Voor de pandemie en mijn kankerdiagnose waren mijn vriend en ik alleen in de weekenden bij elkaar. Dit hebben wij veertien jaar zo gedaan. Toen kwam de pandemie en had mijn moeder mantelzorg nodig en dus besloot ik het thuiswerken vanuit het huis van mijn vriend te doen. Op deze manier was ik lekker dichtbij mijn moeder en zag ik mijn vriend iedere dag. Dit ging eigenlijk super goed. Niet dat wij anders hadden verwacht, maar samenwonen was eerder geen optie mede vanwege de reisafstand van zijn huis naar mijn werk. De meeste mensen zullen wel begrijpen dat je anders in het leven komt te staan als je eerst te horen krijgt dat men niets meer voor je kan doen, maar dat later blijkt dat die diagnose onjuist was. Voor ons betekende het dat we voor altijd bij elkaar wilde wonen omdat je nooit weet hoe lang je nog samen hebt.

Appartement verkopen

Naast het werken was ik ook druk met het regelen van de verkoop mijn appartement. Makelaar zoeken, onderhandelen, etc. Gelukkig zag alles er tip top uit en was alles al zo goed als klaar voor de fotograaf. Ik wilde het gemeubileerd verkopen dus het enige wat ons nog te doen stond was alle losse dingen inpakken. Dit hebben we rustig aan gedaan. Dus af en toe op een zondag naar mijn appartement om dozen in te pakken en deze mee terug nemen naar zijn huis.
Er was veel belangstelling voor mijn appartement en het was eigenlijk binnen tien dagen verkocht. Half februari is de overdacht en dan is er weer een hoofdstuk afgesloten.

Nieuw hoofdstuk

De tijd tussen de  diagnose “je hebt uitzaaiingen in je buikvlies en we kunnen nu alleen nog maar palliatieve zorg bieden” en het telefoontje waarin mij werd verteld dat het uitgebreide weefselonderzoek aantoonde dat het niet om uitzaaiingen ging, bedroeg tien dagen. In deze tien dagen ben je druk bezig om dingen te regelen. Een van die dingen was trouwen. Trouwen omdat bepaalde dingen dan sneller (automatisch) geregeld zijn. Als je niet weet hoe lang je nog te leven hebt is snelheid belangrijk. Complimenten voor de gemeente, want die werken echt mee om dingen snel te regelen binnen alle wettelijke mogelijkheden. Dus in juni waren we in ondertrouw zodat we twee weken later konden trouwen. Dat is er niet van gekomen, omdat de diagnose ineens anders was en ik weer onder het mes moest. Na de operatie ben je druk met herstellen en is de noodzaak om snel te trouwen een soort van verdwenen. Dus besloten wij dat het huwelijk in 2022 te laten plaatsvinden. We hebben elkaar begin januari het Ja-woord gegeven. Gewoon thuis met een ambtenaar van de burgerlijke stand  en twee getuigen. Mijn schoonmoeder was getuige en mijn beste vriend. Dus 2022 is goed gestart en we gaan vol goede moed verder. Klinkt makkelijker dan het is, maar daar kom ik nog wel eens op terug. Eind februari moet ik weer voor controle naar het ziekenhuis dus dat is weer spannend.

Liefs, Marjan