Het is alweer een maand geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Sorry daarvoor. Ik ben het ziek zijn een beetje beu. Maar ja, zo werkt dat natuurlijk niet. Het is bijna hetzelfde als zeggen dat de rek er bij de mensen uit is betreffende Corona. Je kan het allemaal wel zat zijn, maar daarmee gaat het niet weg.

Niets gaat ‘normaal’

In mijn laatste blog schreef ik dat ik naar het ziekenhuis moest vanwege een stereotactische biopt van mijn rechterborst. Die heeft 22 maart jl. plaatsgevonden. Het ging, zoals gewoonlijk, niet zoals het zou moeten gaan. Echt, waarom kan niets gewoon gaan zoals het zou moeten? Ik moest dus heen voor een biopt. De mammografie van begin maart hadden ze uit het andere ziekenhuis ontvangen, maar men wilde toch zelf nog een mammografie maken. Die moest natuurlijk worden bekeken dus ik moest weer even de wachtkamer in. Elke vrouw die wel eens een mammografie heeft laten maken weet dat het geen prettig gevoel is. Hoe pijnlijk je het vindt heeft vooral te maken met je eigen pijngrens, maar fijn is het niet. Voor wie niet weet hoe een mammografie in zijn werk gaat, kijk dan even deze video. Helaas wilden ze nog een foto, omdat ze er niet helemaal over uit waren hoe ze het nemen van de biopt wilde gaan aanvliegen. Dus hup weer die tiet in de klem en daarna weer de wachtkamer in. Ik zei tegen mijn vriend dat dit niet echt een geruststellend begin was.

De stereotactische biopt

Toen de biopt dan eindelijk ging plaatsvinden, ging dat anders dan in 2016. Daar gebeurde het liggend op een bed met je borst door een gat in het bed. De arts zat dan ‘onder’ het bed in je borst te prikken Deze biopt vond zittend plaats. Rechtop in een soort van stoel en werd ik tegen het mammografie apparaat aangereden en hup de borst weer klem tussen de platen. Waar een mammografie hoogstens een minuut duurt, neemt een biopt gemiddeld 15 minuten in beslag. Je begrijpt dat het dus hoogst ongemakkelijk en pijnlijk is. Maar zoals gezegd, bij mij gaat niets zoals het zou moeten dus de biopt duurde twee keer zo lang en het gemiddelde van drie ‘hapjes’ weefsel werd ruimschoots overschreden met twintig ‘hapjes’. Dus daar gingen mijn, niet bestaande, Coronakilo’s 😉.

De uitslag

Drie dagen later, donderdag 25 maart, werd ik gebeld door het ziekenhuis. Ze hadden geen zogenaamde kalkspatjes aangetroffen dus dat was op zich goed nieuws. De mammaverpleegkundige hield nog wel een slag om de arm omdat alles nog wel moest worden besproken met het gehele team waar ook de patholoog en de radioloog deel van uitmaken. Dat is de standaard procedure. Er moest namelijk besproken worden waarom de foto’s wel kalkspatjes laten zien, maar dat deze niet terug te vinden zijn in het afgenomen weefsel. De hele dag zat ik te wachten of ik gebeld zou worden. Niet gebeld worden betekende dat ik niet nogmaals een biopt zou moeten laten maken en dat ik niet meer jaarlijks gecontroleerd hoef te worden. Dan ga ik gewoon mee doen met landelijke bevolkingsonderzoek. Het leek mij handiger om mij sowieso te bellen, want dan zit je niet de hele dag te wachten op de telefoon. De volgende ochtend heb ik dan maar een rijstevlaai gehaald om te vieren dat mijn borsten in ieder geval schoon zijn.

Zoveel vragen spoken er door mijn hoofd

Ik schreef in het begin van deze blog al dat ik het ziek zijn beu was. Dat komt voornamelijk door het wachten. Het valt mij zwaar. Ik werk dan wel weer twee uurtjes per dag en ik knutsel er op los, maar mijn hoofd staat niet stil. Is de tumor verder gesloken of is hij toch stiekem aan het groeien? Als  hij groeit, hoe snel groeit hij dan? Als ik geopereerd kan worden, wat kan ik dan verwachten? Kan ik überhaupt geopereerd worden nu de ziekenhuizen vol liggen met Corona patiënten? Waarom worden de Corona maatregelen versoepelt terwijl de ziekenhuizen moord en brand schreeuwen dat dat geen goed plan is?
Ik begrijp heus dat iedereen de maatregelen zat is. Dat het idee dat je weer een terrasje kan pakken zaligmakend is. En als jijzelf en je directe familie gezond is denk je al snel “die maatregelen duren te lang.” Maar als jijzelf of een van je naasten ziek is en moet wachten op een behandeling dan is het toch echt anders. Wat als mijn behandeling moet worden uitgesteld omdat het aantal Corona besmettingen gaat stijgen, omdat het misschien toch te vroeg was om de maatregelen te versoepelen? Dat kankerpatiënten straks niet geholpen kunnen worden omdat de bedden bezet zijn met mensen die na 28 april zo nodig op een terras moesten zitten? Zij krijgen namelijk voorrang. Oneerlijk? Ik vind van wel, maar ik heb kanker dus logisch dat ik dat vind. We wachten nu met zijn allen al zo lang, die paar weken kunnen er ook nog wel bij toch? De beslissingen uit Den Haag zijn voor mij onbegrijpelijk. Twaalf maanden lang ging alles zo langzaam als dikke stront en nu de eindstreep in zicht is gaan we ineens snel. Niet met vaccineren, maar met opengooien. Ik snap het echt niet, maar ik kan niet anders dan afwachten wat dit voor mij gaat betekenen.

In ieder geval moet ik de komende week weer naar het ziekenhuis voor een MRI en dan krijg ik in de eerste week van mei eindelijk te horen hoe ik er voor sta en wat de volgende stap in mijn traject gaat worden.

Groet,
Marjan