Tagarchief: leverkanker

Ongelofelijk

11 Antwoorden

Zin in een ritje in de achtbaan? Lees dan vooral door. Toen ik 7 juni  mijn blog ‘rood licht’ online plaatste kon ik niet vermoeden dat op 10 juni alles weer heel anders zou zijn.

Wat nu?

Zoals ik toen schreef was de hemihepatectomie niet uitgevoerd vanwege het vermoeden op uitzaaiingen op het buikvlies. Ik schrijf vermoeden omdat de patholoog tijdens de operatie snel, op de ‘ouderwetse’ manier, de biopt moest beoordelen. Hij trok dezelfde conclusie als de chirurg en daarom werd besloten de hemihepatectomie niet door te laten gaan.

Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn naasten, vrienden, kennissen en collega’s kwam dit nieuws als een totale verrassing. In het ziekenhuis kreeg ik een kamer alleen, zodat ik samen met mijn vriend dit nieuws kon proberen te verwerken. Vanwege Corona kon er maar een persoon per dag op bezoek komen. Je bent dus letterlijk en figuurlijk op elkaar aangewezen. Maar op een gegeven moment ben je wel uitgepraat. Je moet wachten op meer informatie om weer verder te kunnen. Hoe lief het verplegend personeel ook is, je wordt toch een soort van aan je lot overgelaten. Het zou fijn zijn als je ook even face-to-face met iemand anders zo kunnen praten die dicht bij je staat. Helaas was dat dus niet mogelijk. Alles was zo onwerkelijk en tegelijkertijd was ik ook bezig om weer enigszins op de been te komen na de operatie. Ook al was de rechter leverhelft niet verwijderd, het litteken zat er wel in de vorm van een flinke, gespiegelde L.

Uiteindelijk mocht ik na vier nachten naar huis. Gelukkig ging het slapen goed, maar overdag gingen mijn gedachten alle kanten op. Omdat je moet wachten op de uitslag van het uitgebreide onderzoek van de biopt, weet je gewoon niet wat je te wachten staat. Waar komen de uitzaaiingen vandaan? Zit er nog ergens een tumor die, tot nu toe, over het hoofd is gezien? Kortom vragen genoeg, maar (nog) geen antwoorden.

Van alles regelen

Het enige wat zeker was dat het een traject zou worden met palliatieve chemotherapie. De belangrijkste vraag die door mijn hoofd speelde was: Hoe lang (of hoe kort) gaat dit alles duren? Terwijl dit als een slechte mantra door je kop speelt, moet je dingen regelen. Is alles duidelijk geordend voor mijn vriend? Hypotheek, overlijdensverzekering, bankzaken etc. Een LAT-relatie en een eigen huis? Dat is gewoon iets meer regelen dan bij een ‘normale’ relatie. Ook nog maar even mijn testament tegen het licht houden. Kleine aanpassingen bleken toch nodig, dus de notaris maar even gebeld. Die zat met een volle agenda, maar na uitleg van de situatie kon er toch snel worden gehandeld. Er moest ook een afspraak worden ingepland om het testament te ondertekenen. Dat is pas mogelijk in week 25. Op het moment dat ik dit schrijf is het week 23. Toch is er dan een moment dat je denkt ‘zal ik dat halen?’ Blijkbaar wel, want later die dag zie ik in mijn dossier dat mijn eerste afspraak met de oncoloog op dezelfde dag als het tekenen van mijn herziene testament gepland staat.

Ze hadden het fout

En dan is het donderdag 10 juni. De verpleegafdeling belde om te vragen hoe het thuis ging sinds mijn ontslag uit het ziekenhuis. Gaat wel goed, zei ik. Om 16.38 uur ging wederom mijn telefoon, weer een anonieme beller. Deze keer was het de chirurg. Ik dacht dat dit ook een praatje zou worden over hoe het ging en hoe het met het litteken was. Het ging echter over de uitslag van het biopt. Hij zei dat hij goed nieuws had. Het onderzoek had uitgewezen dat het niet om uitzaaiingen ging. Ik snapte er niets van, maar ik vroeg hem even te wachten zodat ik mijn telefoon op speaker kon zetten.

Hij herhaalde zijn woorden en ik reageerde nog niet. Hij vertelde dat uit de uitslag van het biopt bleek dat het niet om uitzaaiingen ging, maar om spier- en bindweefsel. Er zijn nog extra testen gedaan, maar de uitslag bleef hetzelfde Hij had tijdens zijn carrière nog maar een keer eerder meegemaakt dat de patholoog het fout had. Ik begreep inmiddels wel dat ik goed nieuws had gekregen, maar het was nog niet geland. Ik had ook nog niet echt vragen. Op zo’n moment ben je gewoon murw. Het ene moment ben je bezig met je (aanstaande) dood en de uitzichtloosheid daarvan en het volgende moment heb je weer toekomstperspectief.

Over dat toekomstperspectief gesproken. Er moet zo snel mogelijk weer een operatie plaatsvinden om de hemihepatectomie uit te voeren. Het litteken is nog vers en hoe langer je wacht hoe groter de kans op littekenweefstel. Deze keer wordt de operatie door een andere chirurg uitgevoerd. Met haar had ik al eerder kennis gemaakt. De operatie zal 18 juni plaatsvinden.

Mentaal zwaar

Mensen vragen mij of ik boos ben. Nee ik ben niet boos. De patholoog moet in een zeer korte tijd, na een ‘ouderwetse’ test, bepalen of er kan worden door gegaan met de operatie of niet. Dat besluit wordt genomen met de informatie die op dat moment voorhanden is. Het is dan makkelijk om achteraf te zeggen: ‘nou had die operatie maar door laten gaan.’ Ik heb inmiddels wel wat vragen en hopelijk krijg ik daar binnenkort antwoord op. Het veranderd niets aan de uitslag, maar het geeft misschien wat rust. Ik moet zeggen dat ik het erg moeilijk vind om het goede nieuws te accepteren. Mentaal is dit erg zwaar. Ik kon ook niet huilen toen ik het hoorde. Daarbij moet je ook nog de operatie ondergaan met nog steeds kans op complicaties. Het is zo’n complete ommezwaai. Het is net als het plaatje bij dit blog. Je bent aan het rennen, maar de vaste grond is onder je voeten verdwenen.

Liefs,
Marjan

Groen licht!

8 Antwoorden

Er is de afgelopen twee weken veel gebeurd. Een galwegscintigrafie, mee gedaan met een wetenschappelijk onderzoek (waar ik een andere keer over zal schrijven), een gesprek met de chirurg, gesprek met de anesthesist en mijn vaccinatie. Maar het belangrijkste nieuws is toch wel dat ik gistermiddag een datum heb gekregen voor mijn operatie! Maar ik zal bij het begin beginnen.

Lees verder →

Moeilijke woorden

4 Antwoorden

Ken je dat? Dat je iets hoort en denkt ‘zal wel’ of ‘ver van mijn bed show’ en dat later blijkt dat het jouw werkelijkheid is geworden. We hebben het onlangs allemaal meegemaakt met Corona, want toen wij eind 2019  op het nieuws hoorde over COVID-19 en men later sprak over een pandemie dachten we toch ‘ach dat is niet op mij van toepassing’. Totdat het ineens wel zo was.

Terminologie

We praten tegenwoordig over vaccinaties, lockdown en intensive care alsof het heel gewoon is. Merknamen van vaccinaties zoals Moderna, Janssen en AstraZeneca, we praten erover alsof we al jaren niet anders doen. Zo werkt dat ook als je ziek wordt, of leuker, zwanger. Je ontkomt namelijk niet aan terminologie die door de artsen wordt gebruikt. De afkortingen vliegen je om de oren. Net zoals de woorden die je niet zonder fouten kunt schrijven, laat staan uitspreken. Na verloop van tijd is het voor jezelf vrij normaal en vergeet je dat de buitenwacht geen idee heeft waar je het over hebt.

Zelf heb ik dat altijd met zwangere vrouwen. Zelf heb ik geen kinderen dus ik ben een leek op dat gebied. Voor mij duurt een zwangerschap gewoon negen maanden i.p.v. 42 weken. Totdat je met een zwangere vrouw praat. Als je vraagt ‘hoe lang nog?’, dan krijg je te horen dat ze nu in week 28 zit. Ehhh… dat zegt een leek dus niet zoveel. Hetzelfde geldt voor mijn ziekte. Als ik zeg dat ik naar een MDL-arts moet is dat voor mij (inmiddels) duidelijk, maar een leek denkt waarschijnlijk ‘waar staat MDL voor?’.

Afkortingen

Tijdens je ziekte wordt je dus geconfronteerd met allerlei afkortingen en andere terminologie waar je, zeker in het begin, niets van snapt. Als het allemaal niet zo serieus was, zou je er bijna om kunnen lachen. Het is namelijk een beetje als volgt (dit is niet letterlijk, maar wel de strekking van het verhaal):

“U wordt om 13.20 uur verwacht op de poli GIOCA. Daar heeft een afspraak met mevr. Xxxxxx, MDL-arts. De resultaten van uw MRI-scan worden besproken, evenals de uitkomsten van het MDO”.  

Vrij vertaald betekent het dat de afspraak plaatsvindt op de gespecialiseerde polikliniek, GIOCA staat namelijk voor Gastro-Intestinaal Oncologisch Centrum Amsterdam. Daar heb je dus een afspraak met een Maag-Darm-Leverarts die de resultaten van de MRI (Magnetic Resonance Imaging) gaat bespreken. Een MRI scan is voor velen wel een bekende term. Het is een beeldvorming waarmee het lichaam en bepaalde lichaamsprocessen in kaart wordt gebracht. Omdat bij leverkanker niet alleen een specialist betrokken is, maar een heel team van diverse specialisten (chirurgen, oncologen, radiologen etc.) wordt je dossier besproken in het zogenaamde Multidisciplinair Overleg (MDO). Het heeft wel even geduurd voor ik alles snapte, maar nu kan ik bijna ieder bericht ontcijferen 😉.

Vaktaal

Het wordt nog leuker als je in je dossier gaat rondneuzen en daar de verslagen of de brieven naar je huisarts leest. Nou lezen is niet  het juiste woord, want het is correspondentie tussen vakgenoten met bijbehorende vaktaal. Aangezien wij door Corona meer spelletjes spelen zoals bijvoorbeeld Scrabble en Wordfeud dacht ik dat het misschien leuk was om dit weekend wat leuke woorden met jullie te delen. Dus doe er je voordeel mee tijdens je komende spelletjes avond.

  • Peritoneale prikkeling
  • Hemodynamisch stabiel
  • Satellietlaesies
  • Geen vocht perisplenisch
  • Status naar MST met architectuurverstoring
  • Initiële BCLC classificatie
  • Stereotactische biopt
  • Galwegscintigrafie
  • Hepatocellulair carcinoom
  • Peritoneale prikkeling
  • Laesie
  • Pneumothorax
  • Metastasen
  • Hepatectomie
  • Interventie radioloog

Groet,
Marjan

Oranje licht

5 Antwoorden

Nou ik heb oranje licht van het ziekenhuis. Dat betekent dat ik in aanmerking kom voor een operatie (leverresectie), maar dat aanvullend onderzoek moet uitwijzen of ik geschikt ben voor een operatie. Vandaar het oranje licht. De chirurg ziet eerder dat het stoplicht op groen springt dan dat het op rood springt, maar dat weten we na de onderzoeken pas zeker.

Tumoren zijn geslonken

In mijn vorige blog schreef ik dat weer naar het ziekenhuis moest voor een MRI. Dat was op een vrijdag. Op maandag moest ik weer heen voor de uitslag, alleen was het verslag van de MRI nog niet gemaakt en de chirurg was op vakantie. Dus ik kreeg weinig info, maar wel goed nieuws. In het multidisciplinair overleg had de radioloog namelijk wel mondeling verslag gedaan over de resultaten van de MRI en daarom kon de arts mij vertellen dat de grootste tumor nog verder geslonken was! Helaas kon hij mij niet vertellen wat de afmeting van de tumor op dit moment is. De kleinere tumoren waren ook wat geslonken. Hij gaf verder aan dat ik niet in aanmerking kwam voor een levertransplantatie, maar waarschijnlijk wel voor een operatie. Dit zou ik een week later, telefonisch, te horen krijgen van de chirurg. Dus toch met goed nieuws op zak weer naar huis en weer een weekje wachten tot de chirurg zou bellen.

Aanvullende onderzoeken

Afgelopen maandag (10 mei) belde de chirurg. Natuurlijk liep ik net boodschappen te doen. Hij vertelde dat ze erg blij waren dat de SIRT behandeling zo’n goed effect had gehad en dat ze mij graag zouden willen opereren. Ik vertelde hem dat ik ook blij was dat ik in aanmerking kwam voor een operatie. Zoals ik in het begin al schreef zijn er nog wat aanvullende onderzoeken nodig. Deze onderzoeken zijn gericht op het functioneren van mijn lever etc. Tot nu toe waren de onderzoeken vooral gericht op de tumor, maar als je geopereerd gaat worden is het natuurlijk ook belangrijk dat de lever naar behoren functioneert. Dus ik moet een galwegscintigrafie ondergaan en een CT-scan van mijn buik.

Een galwegscintigrafie?

Ja, het is weer een woord waarvan je denkt ‘Wat staat er nou en hoe spreek je het uit?’ Gelukkig krijg je alle info toegestuurd en weet je even later dus precies wat een galwegscintigrafie is. Ik zal het jullie ook even uitleggen. In de lever wordt gal aangemaakt, dat via de galwegen naar de darm loopt. Met behulp van dit onderzoek kan de functie van de lever en de afvoer van gal in beeld worden gebracht. Dit gaat met behulp van een radioactieve stof dat via een injectie wordt ingebracht in een bloedvat in de arm. Dan gaan ze een serie foto’s maken van mijn bovenbuik en het is de bedoeling om tijdens dit hele gebeuren zo stil mogelijk te blijven liggen. Nou daar heb ik inmiddels veel ervaring mee en ik kan je vertellen… het is makkelijker gezegd dan gedaan.

Vaccinatie

Door de drukte in het ziekenhuis en de komende feestdagen (Hemelvaart en Pinksteren) is het niet mogelijk om mijn onderzoeken aaneengesloten te plannen. De galwegscintigrafie is al snel, maar de CT-scan staat pas eind mei op de planning. Het gesprek over hoe en wat betreffende de operatie kan pas plaatsvinden na deze onderzoeken, dus enige duidelijkheid hierover kan ik nog niet geven. Tijdens ons gesprek vroeg ik de chirurg naar de Corona vaccinatie. Hij adviseerde mij om te kijken of ik voorrang kon krijgen om de vaccinatie te krijgen. Na een operatie ben je toch extra kwetsbaar en er liggen natuurlijk ook Corona patiënten in het ziekenhuis. Dus momenteel ben ik druk om dit voor elkaar te krijgen, maar dat valt niet mee.

Moeilijk type

Wat er ook geregeld moet worden is dat ik moet aangeven bij de onderzoeken dat ik moeilijk te prikken ben. Ik heb blijkbaar kleine vaten en het prikken of aanleggen van een infuus is geen appeltje eitje bij mij. Soms komen er drie man aan te pas die een poging wagen. Het helpt ook niet mee dat ik in mijn linkerarm geen infuus mag krijgen. Dit is omdat daar in 2016 de poortwachtersklier is verwijderd tijdens mijn borstsparende operatie. Tijdens mijn laatste MRI waren ze een beetje boos dat ik niet had aangegeven dat ik moeilijk te prikken was. Ze hebben namelijk een enorme tijdsdruk en als ze al een kwartier bezig zijn om een naald in te brengen dan loopt alles uit. Ik heb het deze keer dus maar aangegeven en nu moet ik mij een uur eerder melden op de betreffende afdeling. Dan doen ze twee pogingen en als dat niet lukt, moet je naar de afdeling anesthesie waar ze het waarschijnlijk wel in 1x voor elkaar krijgen. Doordat je een uur vroeger bent dan normaal hebben ze voldoende tijd om het voor elkaar te krijgen. De komende periode heb ik dus een goed gevulde agenda met afspraken.

Groet,
Marjan

Het duurt lang

13 Antwoorden

Het is alweer een maand geleden dat ik mijn laatste blog heb geschreven. Sorry daarvoor. Ik ben het ziek zijn een beetje beu. Maar ja, zo werkt dat natuurlijk niet. Het is bijna hetzelfde als zeggen dat de rek er bij de mensen uit is betreffende Corona. Je kan het allemaal wel zat zijn, maar daarmee gaat het niet weg.

Niets gaat ‘normaal’

In mijn laatste blog schreef ik dat ik naar het ziekenhuis moest vanwege een stereotactische biopt van mijn rechterborst. Die heeft 22 maart jl. plaatsgevonden. Het ging, zoals gewoonlijk, niet zoals het zou moeten gaan. Echt, waarom kan niets gewoon gaan zoals het zou moeten? Ik moest dus heen voor een biopt. De mammografie van begin maart hadden ze uit het andere ziekenhuis ontvangen, maar men wilde toch zelf nog een mammografie maken. Die moest natuurlijk worden bekeken dus ik moest weer even de wachtkamer in. Elke vrouw die wel eens een mammografie heeft laten maken weet dat het geen prettig gevoel is. Hoe pijnlijk je het vindt heeft vooral te maken met je eigen pijngrens, maar fijn is het niet. Voor wie niet weet hoe een mammografie in zijn werk gaat, kijk dan even deze video. Helaas wilden ze nog een foto, omdat ze er niet helemaal over uit waren hoe ze het nemen van de biopt wilde gaan aanvliegen. Dus hup weer die tiet in de klem en daarna weer de wachtkamer in. Ik zei tegen mijn vriend dat dit niet echt een geruststellend begin was.

De stereotactische biopt

Toen de biopt dan eindelijk ging plaatsvinden, ging dat anders dan in 2016. Daar gebeurde het liggend op een bed met je borst door een gat in het bed. De arts zat dan ‘onder’ het bed in je borst te prikken Deze biopt vond zittend plaats. Rechtop in een soort van stoel en werd ik tegen het mammografie apparaat aangereden en hup de borst weer klem tussen de platen. Waar een mammografie hoogstens een minuut duurt, neemt een biopt gemiddeld 15 minuten in beslag. Je begrijpt dat het dus hoogst ongemakkelijk en pijnlijk is. Maar zoals gezegd, bij mij gaat niets zoals het zou moeten dus de biopt duurde twee keer zo lang en het gemiddelde van drie ‘hapjes’ weefsel werd ruimschoots overschreden met twintig ‘hapjes’. Dus daar gingen mijn, niet bestaande, Coronakilo’s 😉.

De uitslag

Drie dagen later, donderdag 25 maart, werd ik gebeld door het ziekenhuis. Ze hadden geen zogenaamde kalkspatjes aangetroffen dus dat was op zich goed nieuws. De mammaverpleegkundige hield nog wel een slag om de arm omdat alles nog wel moest worden besproken met het gehele team waar ook de patholoog en de radioloog deel van uitmaken. Dat is de standaard procedure. Er moest namelijk besproken worden waarom de foto’s wel kalkspatjes laten zien, maar dat deze niet terug te vinden zijn in het afgenomen weefsel. De hele dag zat ik te wachten of ik gebeld zou worden. Niet gebeld worden betekende dat ik niet nogmaals een biopt zou moeten laten maken en dat ik niet meer jaarlijks gecontroleerd hoef te worden. Dan ga ik gewoon mee doen met landelijke bevolkingsonderzoek. Het leek mij handiger om mij sowieso te bellen, want dan zit je niet de hele dag te wachten op de telefoon. De volgende ochtend heb ik dan maar een rijstevlaai gehaald om te vieren dat mijn borsten in ieder geval schoon zijn.

Zoveel vragen spoken er door mijn hoofd

Ik schreef in het begin van deze blog al dat ik het ziek zijn beu was. Dat komt voornamelijk door het wachten. Het valt mij zwaar. Ik werk dan wel weer twee uurtjes per dag en ik knutsel er op los, maar mijn hoofd staat niet stil. Is de tumor verder gesloken of is hij toch stiekem aan het groeien? Als  hij groeit, hoe snel groeit hij dan? Als ik geopereerd kan worden, wat kan ik dan verwachten? Kan ik überhaupt geopereerd worden nu de ziekenhuizen vol liggen met Corona patiënten? Waarom worden de Corona maatregelen versoepelt terwijl de ziekenhuizen moord en brand schreeuwen dat dat geen goed plan is?
Ik begrijp heus dat iedereen de maatregelen zat is. Dat het idee dat je weer een terrasje kan pakken zaligmakend is. En als jijzelf en je directe familie gezond is denk je al snel “die maatregelen duren te lang.” Maar als jijzelf of een van je naasten ziek is en moet wachten op een behandeling dan is het toch echt anders. Wat als mijn behandeling moet worden uitgesteld omdat het aantal Corona besmettingen gaat stijgen, omdat het misschien toch te vroeg was om de maatregelen te versoepelen? Dat kankerpatiënten straks niet geholpen kunnen worden omdat de bedden bezet zijn met mensen die na 28 april zo nodig op een terras moesten zitten? Zij krijgen namelijk voorrang. Oneerlijk? Ik vind van wel, maar ik heb kanker dus logisch dat ik dat vind. We wachten nu met zijn allen al zo lang, die paar weken kunnen er ook nog wel bij toch? De beslissingen uit Den Haag zijn voor mij onbegrijpelijk. Twaalf maanden lang ging alles zo langzaam als dikke stront en nu de eindstreep in zicht is gaan we ineens snel. Niet met vaccineren, maar met opengooien. Ik snap het echt niet, maar ik kan niet anders dan afwachten wat dit voor mij gaat betekenen.

In ieder geval moet ik de komende week weer naar het ziekenhuis voor een MRI en dan krijg ik in de eerste week van mei eindelijk te horen hoe ik er voor sta en wat de volgende stap in mijn traject gaat worden.

Groet,
Marjan

Mijn borsten

11 Antwoorden

Leuke titel, minder leuke blog. Ik was namelijk vergeten een afspraak te maken voor de jaarlijkse controle van mijn borsten. Niks voor mij, maar door de leverkanker en Corona had ik blijkbaar wat anders aan mijn hoofd. Maart vorig jaar kreeg ik de uitslag van de mammografie via de telefoon vanwege de lockdown. Normaal ben je in het ziekenhuis voor de uitslag en maak je gelijk na het gesprek met de arts een afspraak voor een jaar later. Nu dus niet. Gelukkig belde het ziekenhuis mij om een afspraak te maken.

Lees verder →

Wat mag nog wel?

6 Antwoorden

Het is alweer een poosje geleden dat ik wat geschreven heb. Het leek mij nu een goed moment om het nieuwe normaal eens aan te kaarten. We hebben allemaal last van het nieuwe normaal. Dit is geheel te wijten aan het Corona virus. Thuiswerken, anderhalve meter afstand, mondkapjes, winkels dicht en sinds 23 januari 2020 ook nog een avondklok. Wat mag nog wel? Als je in deze periode te horen hebt gekregen dat je (lever)kanker hebt dan wordt het nieuwe normaal nog iets uitgebreider.

Mijn nieuwe normaal

Laat ik eens beginnen met drinkvoeding. Voorgeschreven in het ziekenhuis omdat ik meer dan 8 kilo was afgevallen door mijn ziekte. Een flesje per dag. Later, toen ik bij een diëtiste was geweest, werd dat opgevoerd naar twee flesjes per dag. Drie flesjes als ik echt moeite had met eten. Een flesje staat ongeveer gelijk aan het eten van 500 gram Griekse yoghurt. Het vult dus wel 😉. De flesjes zijn klein en zijn er in verschillende smaken. Het is een soort van milkshake en niet echt vies, maar na verloop van tijd gaat het natuurlijk wel tegenstaan. Ik heb ze een poosje niet genomen, ze kwamen mijn oren uit. Nu drink ik ze weer braaf, want op gewicht blijven is belangrijk voor een eventuele operatie. In tegenstelling tot vele Nederlanders heb ik (helaas) geen last van de zogenaamde Corona kilo’s.

Wat ook anders is dan voor het Corona tijdperk is het feit dat ik veel meer slaap dan ik ooit gedaan heb. Logisch want mijn binnenin mijn lichaam wordt er hard gewerkt. Toch is het voor mijzelf raar dat ik soms 12 uur slaap.

Slimme meter

Naast het feit dat we bijna allemaal thuis zijn is het voor mij anders omdat ik thuis zit bij mijn vriend. Vroeger zag ik hem alleen in het weekend, nu zie ik hem elke dag. Hij zit echt thuis omdat hij niet kan thuiswerken. we zitten dus echt 24 uur per dag bij elkaar en dat gaat eigenlijk supergoed. Dat is een fijne constatering.

Grap was wel dat ik een bericht kreeg van mijn energieleverancier. In het bericht stond dat mijn slimme meter waarschijnlijk stuk was en dat ik zelf mijn meterstanden moest doorgeven. Ik heb ze maar even gebeld en medegedeeld dat ik sinds maart ergens anders verblijf wegens ziekte waardoor ik geen energie verbruik. De slimme meter is dus niet stuk, maar heeft gewoon niets te doen. Hopelijk zijn de leidingen niet bevroren nu we ineens een winterweek hebben, maar dat zal wel los lopen.

Ritme

Ik ben deze week weer begonnen om twee uurtjes per dag te werken. Geen deadlines, geen verplichtingen. Dit was op mijn verzoek, omdat ik merkte dat ik het gevoel bij het bedrijf begon te verliezen. Daarbij geeft het een beetje ritme. Ik verveel mij niet, maar niets moet en dat is raar als je gewend bent om te werken. Als je niets moet, dan is het elke dag weekend. Je weet op een gegeven moment niet meer welke dag het is.

Mijn enige uitstapjes in deze periode zijn mijn wandelingetjes. Twee weken terug kwam daar ineens een avontuur bij. Ik moest naar de tandarts. Mijn kies was afgebroken. Ze kon het gelukkig maken, maar dan moest het restant van de vulling worden weggeboord. Normaliter laat ik mij niet verdoven, maar deze keer dus wel (mijn nieuwe normaal?). Nou dat heb ik geweten, want een gedeelte van mijn tong is nu, twee weken later, nog steeds verdoofd! Dat gebeurd wel vaker en kan tot enkele weken/maanden duren. Je begrijpt wel dat ik gelijk dacht ‘dat heb ik weer’.  Een verdoving bij de tandarts gaat dus niet mijn nieuwe normaal worden.

Houd moed

Kortom we hebben allemaal last van het ons nieuwe normaal en moeten er maar gewoon het beste van zien te maken. Leuk is het niet, maar het kan altijd erger. Ik merk dat ik heftiger reageer om de  achteloosheid van sommige mensen. Dit is omdat het voor mij, en andere mensen in een risicogroep, gewoon grote consequenties heeft als het virus niet verdwijnt. Als mijn behandeling in het ziekenhuis niet kan doorgaan omdat men zo graag wil feesten o.i.d.. Of van die mensen die zeggen dat het allemaal wel meevalt. Stiekem denk ik dan wel eens “Ik hoop dat je wat overkomt, kijken of je dan ook nog zo’n grote mond hebt”. Want virus of niet, als je ziek bent dan krijg je sowieso te maken met een nieuw normaal.

Groet,
Marjan

Het wachten voorbij of toch niet?

20 Antwoorden

We zijn allemaal wel toe aan wat positief nieuws toch? Helemaal als je het nieuws kijkt. Zielige gasten die de boel vernielen onder de noemer dat ze het zogenaamd het niet eens zijn met de Coronamaatregelen en de avondklok. Een ziekenhuis aanvallen? Echt dan spoor je niet. Dit soort gasten staan het hardst te janken als ze zelf wat hebben. Maar ja, druk maken is niet goed voor mij, dus op naar positiever nieuws.

Lees verder →