Dinsdag 1 september 2020, de dag van de onderzoeken, zal ik niet snel vergeten omdat alles anders liep dan zou moeten. Helaas niet in positieve zin. Ik schrijf dit ruim twee maanden nadat het heeft plaatsgevonden, maar het voelt alsof het gister is gebeurd. Het bloedprikken voor stollingsonderzoek en de CT-scan met contrastvloeistof verliep soepel. Daarna moest ik naar de afdeling Dagopname voor de leverbiopsie. Deze afdeling lag vol, waardoor ik mij op een andere afdeling moest melden. Toen ik daar aankwam schoot de verpleegkundige die mij op kwam halen in paniek.

Ze vroeg waarom ik niet op een bed lag en waarom er geen verpleging bij mij was. Eh… mijn vriend en ik keken elkaar aan en snapte er geen snars van. Voor we ook maar wat konden zeggen werd ik snel naar een bed gebracht op een vierpersoonskamer en moest direct plat liggen. De verpleegkundige ging de computer halen en ik zei tegen mijn vriend dat hij wel kon gaan. Hij zou namelijk terug naar mijn appartement gaan om te wachten tot hij mij weer mocht komen ophalen.

De verpleegkundige keerde terug met de computer en bleef maar zeggen: “Ik snap er niets van, hoe kunnen ze je nou lopend hier heen sturen? bla, bla, bla”. Er was geen speld tussen te krijgen. Uiteindelijk kon ik haar duidelijk maken dat ik net een CT-scan had gehad en GEEN leverbiopsie. Het infuus van de scan zat nog in mijn arm omdat haar collega’s dachten dat het misschien later nog nodig was. Eindelijk viel bij haar het kwartje. Zij dacht namelijk dat ik net de biopsie had gehad. Dit kwam waarschijnlijk omdat zij dacht dat ik ná de leverbiopsie via de afdeling Dagopname naar haar afdeling zou worden overgeplaatst i.p.v. dat ik mij voorafgaand aan de leverbiopsie bij haar afdeling moest melden. Gevalletje interne miscommunicatie.
Helaas bleef zij wel in een soort van paniekmodus, want kort daarna riep ze tegen haar collega dat we voort moesten maken met de intake. Volgens haar zou ik om 11 uur voor de biopsie worden opgehaald, maar dat was onjuist. Ik had in mijn brief 12 uur staan. We hadden dus nog twee uur de tijd. Gelukkig was na die mededeling gedaan met de paniek… dacht ik.

Nog een ‘verrassing’

Ik lag al helemaal klaar in bed met het flaterende operatiejasje aan toen daar ineens een MDL-arts en assistent bij mijn bed stonden. De arts vroeg mij of ik wist waarom ik een leverbiopsie kreeg. Dat vond ik een gekke vraag, maar het was om te checken of ik alles van het telefonisch consult met haar collega had begrepen. Gelukkig had ik het allemaal goed begrepen en had dus een voldoende voor deze mondelinge overhoring. Ik vertel haar dat ik na de uitslag van de onderzoeken wil worden doorverwezen naar het Antoni van Leeuwenhoek ziekenhuis omdat dit voor mij logistiek handiger is dan het Erasmus MC. Zij gaf aan dat dat geen enkel probleem is en dat ze het zal noteren in haar verslag.

Plots stond er nog een assistente aan mijn bed. Ik dacht dat ze kwam voor de MDL-arts, maar ze kwam voor mij. Zij was de assistente van de longarts en wilde doorgeven dat men op de CT-scan van die ochtend hadden gezien dat er een longmembraam niet helemaal aansloot (of iets in deze bewoordingen). De longarts zou de CT-scan verder bekijken en dan zou hij laten weten of de leverbiopsie door zou kunnen gaan. Ik begreep niet echt wat er nou precies aan de hand was, maar wel dat het niet goed was. Dus hup daar waren de tranen. Huilen was alleen niet zo makkelijk omdat het veel pijn deed in mijn rechterflank. Voor mijn gevoel liet mij lichaam mij beetje bij beetje in de steek. De MDL-arts was er gelukkig nog en kon mij uitleggen dat het ging om een klaplong. Met haar stethoscoop luisterde naar mijn longen en ze hoorde inderdaad een ruis. Zij vermoedde dat het ging om een kleine klaplong. Omdat deze klaplong, net als de lever, aan de rechterzijde ligt is het belangrijk dat men goed kijkt of een behandeling dan geen risico vormt. Helemaal omdat je bij een leverbiopsie ook soms in een vreemde houding moet liggen.

Hoofd- en bijzaak

Waar en wanneer ik die klaplong heb opgelopen…geen idee. Of ik de bijbehorende klachten zoals benauwdheid/kortademigheid niet had opgemerkt? Nee niet echt. Ik liep wel eens te hijgen als een malle bij het traplopen of tijdens het praten terwijl ik liep, maar ik dacht gewoon dat het te maken had met mijn gebrek aan conditie. Het hoe en waarom van de klaplong vond ik op dat moment niet belangrijk. Dat is voor latere zorg. Ik wilde gewoon dat de leverbiopsie door zou gaan, want als je weet dat je kanker in je lichaam heb zitten dan wil je weten wat voor kanker en wat men er aan kan doen. Rest is bijzaak. Gelukkig kreeg ik niet veel later groen licht, dus kon de biopsie doorgaan. Helaas ging ook dat niet zoals gehoopt, want je hebt blijkbaar van die dagen. Mijn volgende blog zal dus over de leverbiopsie gaan, want om het spannend te houden sluit ik af met deze cliffhanger.

Groet,
Marjan